«خوارزمى» در «مناقب» خود، از پیامبر اسلام صلّى اللَّه علیه و آله

و سلّم روایت کرده که فرمود:

اى على علیه السّلام اگر عابدى خدا را عبادت کند و مانند نوح در

قوم خویش قیام نماید، و به اندازه کوه احد طلا داشته باشد و آن

را در راه خدا انفاق کند و هزار سال با پاى خود حج به جا آورد و

میان صفا و مروه به شهادت برسد، ولى تو را اى على علیه السّلام

دوست نداشته باشد، بوى بهشت هرگز به مشامش نخواهد رسید

و داخل آن نخواهد شد.

این معنا را آیه شریفه تصدیق مى‏کند و مى‏فرماید:

وَ قَدِمْنا إِلى‏ ما عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْناهُ هَباءً مَنْثُوراً

و ما توجه به اعمال فاسد بى‏خلوص آنها کرده و همه را باطل و

نابود مى‏گردانیم.

و آیه دیگر:

قُلْ هَلْ نُنَبِّئُکُمْ بِالْأَخْسَرِینَ أَعْمالًا الَّذِینَ ضَلَّ سَعْیُهُمْ فِی

الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ هُمْ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ یُحْسِنُونَ صُنْعاً

: به امّت بگو که مى‏خواهید شما را به زیان‏کارترین مردم آگاه ساز؟

زیانکارترین مردم آنها هستند که عمرشان را در راه حیات دنیاى

فانى تباه کردند و به خیال باطل پنداشتند، نیکوکارى مى‏کنند.

و:

وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ خاشِعَةٌ عامِلَةٌ ناصِبَةٌ، تَصْلى‏ ناراً حامِیَةً،

تُسْقى‏ مِنْ عَیْنٍ آنِیَةٍ

رخسار گروهى ترسناک و ذلیل باشد و همه کارشان رنج و

مشقّت است و پیوسته در آتش فروزان دوزخ معذّبند و از چشمه

آب گرم جهنّم آب نوشند.

پس درود بر کسى که به ولایت او ایمان به دست مى‏آید و با دوستى

و برائت از دشمنانش عمل به ارکان دین؛ مورد قبول قرار مى‏گیرد

ارشاد القلوب-ترجمه سلگى، ج‏2، ص: 49